Hello, it's me again

Pandeminin kendimizce sonlarında, yaz tatilinden hemen önce, yaz olmasına engel bulutların tepede dolandığı bir günde koyulduk yola. İstikamet her zamanki gibi burgazada. Uzunca süren park arayışından sonra bir restoranın kendine hiçbir dayanağı olmadan parsellediği sözde otoparkına para vermek suretiyle park ettik. Etraf martıya bisiklete binen, paten kayanlarla doluydu. Biz sakince elele yürüdük,  heyecanla iskeleye gelip motoru yeni kaçırdığımızı bi saat bekleyeceğimizi öğrendik asık suratlı gişe görevlisinden. O bile canımızı sıkamadı, neroya gidip birer kahve aldık, hiç konuşmadan oturduk. Eskiden olsa sessizliğin paylaşacak bir şey olmadığından yaşandığını düşünürdüm şimdiyse sessizliğin bile paylaşılabildiğini öğreniyorum. Ada motorunda üst kata kurulduk, kalkışa yarım saat olmasına rağmen kalabalık olmasın diye yerlerimizi aldık, yan yana değil karşılıklı oturduk, birbirimizin yüzünü görelim diye sanki görüşmüyoruz, her şey küçük detaylarda gizli, ayaklarımızı kenetledik bi