Hello, it's me again

 instagramda dolaşırken mubi'de françois ozon'un son filminin minik fragmanına denk geliyorum. Bir süpermarket sahnesi, neşeli his bana geçiyor, sanki ben de markette alışverişteyim; birden kadın durgunlaşıyor, beni de bir merak dalgası sarıyor; filmin adı "kumun altında" duyduğum en güzel soudtracklerden biri, ne olduğunu bulamıyorum, tek bildiğim "philippe rombi" diye bir isim.  Son zamanlarda bir sürü yeni şey öğreniyorum, yeni kelimeler, yeni şarkılar, yeni şarkıcılar, yeni ressamlar, restoranlar, insanlar.  Sanki hayat bir sofra ve ben oraya aç oturmuşum, her şeye karşı öyle iştahlıyım. Tüm bilgiyi almak, içime hapsetmek sindirip başkalarına aktarmak istiyorum. İçimde, yardım etmek, birilerine iyi gelebilmek için inanılmaz bir istek var; ne kadar maddi yardım yaparsam yetmiyor; kalbimin orta yerinde hep aynı yetersizlik hissi.  Philippe Rombi'nin "nocturne no.20" sini dinliyorum, gözyaşlarım kendiliğinden süzlüyor, J. bir seansta "ken